به خاک حُجره رُخش را چو آشنا می کرد

به خاک حُجره رُخش را چو آشنا می کرد
گرفته بود دلش… یاد کربلا می کرد
 
اگر غریب نبود پس چرا چنان مادر
 برای آمدن مرگ خود دعا می کرد
 
به یاد کوچه زمین می نشست و بر می خواست
درون خویش یقین یاد مرتضی می کرد
 
نبود خواهرش آنجا وگرنه در حُجره
 ز روی چهره او خاک را جدا می کرد
 
میان حُجره غریبانه دست و پا میزد
جواد را ز نوای جگر صدا می کرد
 
پس رسید و به دامن گرفت رأس پدر
و سِرّ روضه ی سر بسته برملا می کرد
 
نهاد چهره خود را به چهره بابا
اشاره ای به علی اکبرش رضا می کرد