از سوز زهر آب شد از پای تا سرم

اشعار شهادت امام جعفر صادق علیه السلام  – علی صالحی
 
از سوز زهر آب شد از پای تا سرم
با اشک هم قدم شده ساعات آخرم
 
پایم به سوی قبله ، لبم غرق خون شده
دیگر رمق نمانده به اعضای پیکرم
 
آه ای بقیع باز کن آغوش خویش را
من آخرین امانت شهر پیمبرم
 
بار سفر به دوش گرفتم وَ با خودم
یک عالَمه مصیبت و اندوه می‌برم
 
از غصه آه می‌کشم و ناله می‌زنم
یا رب ببین زمانه چه آورده بر سرم
 
دشمن شبی که پای برهنه مرا دواند
داغ رقیه بود عیان در برابرم
 
رحمی نکرد بر من و بر سنّ و سال من
انداخت ریسمان به روی دست لاغرم
 
ارث علی به من ز همه بیشتر رسید
سوزانده شد دو بار ، حریم مطهرم
 
کاشانه‌ام اگرچه به آتش کشیده ‌شد
امّا نسوخت چادر و گیسوی همسرم
 
وقتی که دود خانه‌ی ما را گرفته بود
دیدم فرار می‌کند از شعله دخترم
 
آنجا به یاد کرب و بلا روضه خواندم از
طفل یتیم و عمّه‌ی محزون و مضطرم
 
طفلی که ضجّه می‌زد و از ترس می‌دوید
می‌گفت پس کجاست عموی دلاورم